Er is geen dorp aan de Andalusische kust zo
vriendelijk en authentiek als Salobreña

Posted by:

Hilde Berckmoes

Als ik na een late avondvlucht het drukke Malaga uitrijd, begint  halverwege, net voorbij Nerja de druk van mij af te glijden en wordt alles luwer. Iets na middernacht komt het witte dorp Salobreña in  zicht. Ik heb geluk, het kasteel dat zich breed uitstrekt over de top van de rots, is nog verlicht. Een sprookjesachtige zweem van Nasridische nostalgie. Er is geen dorp aan de Andalusische kust zo vriendelijk en authentiek als Salobreña.

” Een sprookjesachtige zweem van Nasridische nostalgie “

Vanuit de smalle steegjes van de casco antiguo zie ik ’s ochtends witte wolkjes speels over de besneeuwde pieken van de Sierra Nevada rollen en verdwijnt de horizon in een wit wollig geheel met een roze gloed. Tot de zon er zich mee moeit en in geen tijd de wolken wegbrandt. Dan wordt op de hoge bergruggen de aarde zichtbaar die in contrast met het wit van de sneeuw, aders trekt in het landschap.

De eerste dag na aankomst blijven we liefst dicht bij het dorp.  We hebben de sfeer gemist, het gemoedelijk geroezemoes in de bars en het prikken met kleine vorkjes in de tapas van de dag. We zijn het er snel  over eens dat paëlla op het strand in Casa Emilio, met de voeten in het zand, een vrolijke manier is om aan de vakantie te beginnen. Maar eerst naar de markt, om vers brood, “una barra” voor 0.65 euro en met de hand gesneden jamón serrano en alvast wat ideeën opdoen aan het
viskraam; er is haai en een soort makreel, mosseltjes en superverse gamba’s.

” De goedlachse obers banen zich een weg door het mulle zand met ladingen geroosterde sardientjes op zilveren schalen”

Tegen drie uur loopt de populaire chiringuito, niet meer dan een pleisteren witte doos met een golfplaten dak, aardig vol. Achter de houten bar, tussen de keuken en het terras, zit iemand achter een bureau met ergens een controlerende functie, hetzij op de tafelverdeling, hetzij op de rekeningen; dat is me niet duidelijk. De goedlachse obers banen zich een weg door het mulle zand met ladingen geroosterde sardientjes op zilveren schalen. Antonio brengt ons naar een plastic tafeltje met wit papieren tafelkleed. Hij raadt ons af om twee salades te bestellen, één zal wel voldoende zijn “para compartir”, om te delen. Uren tafelen op zondag is een gezellig Andalusisch familieritueel dat de sociale verbondenheid over generaties heen, van jongsaf traint. De oudjes hebben het prima naar hun zin, aaien hun kleinkinderen die straks weer de Peñon op zullen rennen; het lawaaierig gekeuvel kent hier geen einduur. Tot Antonio met een guitig gezicht de flessen brandy en licor de hierba op tafel zet en de zon een duik neemt in zee.

” Tot Antonio met een guitig gezicht de flessen brandy en licor de hierba op tafel zet en de zon een duik neemt in zee”